Jaką rolę odgrywają debaty w sportowych programach telewizyjnych?

Woody Allen wyobrażał sobie piekło jako miejsce pełne złych muzyków. Dla mnie piekło byłoby miejscem, w którym można oglądać wszystkie hałaśliwe pokazy piłkarskie, które obfitują dzisiaj w hiszpańsko-amerykańską telewizję.Wiele z tych programów łączy najgorsze szkodniki: lenistwo badawcze, uprzedzenia, słownictwo. W tej przestrzeni podstępny Reporter wymyka się plotkom, które feudują z dwoma graczami; w jednym drażliwy komentator daje trenerowi taktykę; w następnym zdezorientowany analityk obraża gwiazdę, jeśli nie mniej; w innym obrażony szef maltretuje kamery do jednego ze swoich pracowników. Mocne danie, tu i tam , to burzliwa debata w stylu Greków rynkowych.

Najważniejszy jest prowadzący debatę

Uczestnicy tych dyskusji Zwykle biją się nawzajem w imię prawdy, ale zachowują się bardziej jak fani niż dziennikarze. Kiedy drużyna wygrywa, jej uczucia trafiają do Ditirambo, a kiedy przegrywa, tworzą hordy linczów.Wszyscy moglibyśmy być takimi fanami. Ja, na przykład, jestem typem, który krzyczy przekleństwa. Ponieważ Wiem, że takie obelgi okażą się niedopuszczalne, odmawiam zaproszenia do oglądania meczów mojej ulubionej drużyny w miejscach publicznych. Wolałbym zostać sam na sam przed telewizorem, żeby nie skrzywdzić barbarzyńcy, który we mnie mieszka. W ten sposób mogę rzucać rękami na szeroką stopę i wypowiadać pewne bluźnierstwo, które byłoby obraźliwe, gdyby ktoś inny był w pokoju.Pisarz David Foster Wallace, który również był tenisistą, opisał to napięcie: „czy kiedykolwiek próbowałeś skupić się na robieniu czegoś trudnego z tłumem ludzi oglądających lub, co gorsza, z tłumem widzów, którzy głośno wyrażają swoją nadzieję, że nie uda Ci się, aby twój faworyt mógł cię pokonać? W meczach niskopoziomowych, w których grałem jako młodzież przed publicznością, która prawie nigdy nie osiągnęła trzech cyfr, byłem, że ledwo mogłem kontrolować zwieracza””

Cheerleaderka, którą jestem, gdy oglądam mecze w telewizji , jest samolubnym facetem, który nie jest w stanie wyjść z siebie. On po prostu chce zwycięstw, które zadowolą jego złe poczucie pewności siebie. Już uwolniona istota, która pojawia się później, jest ponad tymi podstawowymi pragnieniami. Spójrz na kontekst, jest sympatyczny. Zdaj sobie sprawę, że porażka jest dla tych, którzy rywalizują, że śmierć jest dla tych, którzy pozostają na uboczu: nieunikniony sezon. 

Nawet historyczne zespoły, takie jak Brazylia i Niemcy, mają więcej bosych niż zwycięstw; nawet mityczni gracze, tacy jak Ronaldo i Messi, spadają więcej razy niż ci, którzy wstają. Pythir jest kwintesencją sportu. Sportowcy mają co najmniej trzy razy więcej niż trafiają. W baseballu jest to megagwiazdka ze średnią mrugnięcia 0,300, co oznacza, że mrugnięcie trafia w zaledwie trzy z dziesięciu ruchów. Jeśli Nadzwyczajny gracz zawodzi w siedemdziesięciu procentach szans, co pozostaje dla innych śmiertelników?

Człowiek, którym jestem, gdy nie jestem ścigany przez bigoterię, widzi odbicie swoich bosych stóp w porażce sportowców. Postaraj się więc znaleźć powody, by odkupić zhańbionego konkurenta, nazywaj się Fernando Muslerą, gdy wbije piłkę w swój własny łuk, lub nazywaj się Carlos Bacca, gdy zawodzi z rzutu karnego. Pewnego wieczoru w październiku 2007 roku zapytałem gejowskiego pisarza Talese, dlaczego tak dużo pisze o przegranych. Jego odpowiedź była błyskawicą, która wciąż mnie oświetla: „wszyscy jesteśmy przegrani. To tylko kwestia czasu.””

Subiektywne opinie gości

Zastanawiam się, czy po uwolnieniu się od mojego wewnętrznego fana, będę w stanie współczuć hałaśliwym uczestnikom telewizji. Odpowiedź jest taka, że nie mają żadnych wymówek: po prostu szukają oceny z grubsza. Każdej nocy deptają godność jakiegoś piłkarza, każdej nocy zamieniają magię sportu w pranie cierpienia.W rezultacie transmisje sportowe praktycznie kopiują oglądalność najpopularniejszych programów na całym świecie, a telewizja jest największą wizytówką gigantycznego globalnego rynku, który stanowi sport.

Niektórzy autorzy, jako wartość dodaną, podkreślili, że w telewizji nie ma nic bardziej realistycznego niż Sport. Tak więc opóźnienia są pomyślane jako historia, w której znajduje się główny bohater, albo indywidualny-Tenis, Golf , motocykl, lekkoatletyka – lub zbiorowy-koszykówka, piłka nożna, piłka wodna – który dąży do osiągnięcia celu, triumfu, a do tego musi pokonać przeszkody; są też drobne postacie, które towarzyszą gwiazdom;a nawet” złoczyńcy”, rywale. Są zwycięzcy i przegrani, i zawsze szczęśliwe zakończenie dla kogoś. Widz może utożsamiać się z bohaterami poprzez pojęcia takie jak honor, duma, pokonanie i zwycięstwo lub porażka.